6 PLAN-makers te zien op Festival Cement
14 maart 2025PLAN-partner Festival Cement verovert binnenkort weer de theaterzalen van ‘s-Hertogenbosch. Van 26 mei t/m 1 juni zie je het werk van maar liefst 19 jonge..
Lees verder..
Sinds het begin der tijden staren we naar de sterren, op zoek naar betekenis, perspectief, en onze plek in het heelal. Maar wat als je niet omhoog hoeft te kijken om dat gevoel van oneindigheid te ervaren?
In deze grote kleine ruimtereis nemen we je mee langs Orion, de Grote Beer en Cassiopeia—een choreografie van sterrenbeelden die je leidt naar de rand van ons zonnestelsel. In Lift Off onderzoeken we hoe we die overweldigende grootsheid kunnen oproepen in een kleine, alledaagse ruimte zoals een lift. Een plek waar je normaal gedachteloos instapt, verandert in een lanceerplatform voor verstilling en verwondering.
Wat als liefde en haat geen tegenpolen zijn, maar uit dezelfde kracht komen? Wat als het ene slechts de schaduw is van het andere? Dat is wat Paradigm op een fysieke manier onderzoekt. De lichamen van dansers Shailesh Bahoran, Patrick Karijowidjojo en Keshaw Manna bewegen in een eindeloze wisselwerking van duwen en trekken, breken en helen. Met hiphop en breakin’ als taal, rauw en ritmisch. Een gesprek waarin geen woorden nodig zijn.
Een paradigma is een kader waarin we de wereld begrijpen. Maar wat als dat wankelt? In het schijnsel van bewegende lijnen en op de pulserende klanken van adem, ritme en stilte, kantelt de perceptie. Haat en liefde worden geen uitersten, maar schakeringen binnen één vloeiende beweging. Want is dit niet de kern van mens-zijn? De constante strijd tussen aantrekking en afstoting, angst en overgave? Waar we tegenstrijdigheid verwachten, ontstaat symbiose. Waar we grenzen zoeken, vinden we ruimte. Paradigm is geen conclusie, maar een uitnodiging: kijk, herken en kantel mee.
Vanuit een miniatuurversie van de zaal waarin je zit, neemt Plankton je mee op een reis door de toekomst. Want wat gebeurt er als de mens er niet meer is?
Langzaamaan kruipen planten door de kieren van de muren. Beetje bij beetje brokkelt de achterwand af. Reusachtige golven overspoelen de stoelen. Er ontstaat zelfs nieuw leven. De zelfgeknutselde, heel precieze miniatuurversie van de theaterzaal transformeert tot een nieuwe wereld. Plankton prikkelt de fantasie met een intiem kunstwerk voor alle leeftijden zonder woorden. Elke rots wordt ooit een kiezelsteen is een uitnodiging tot groter denken, maar dan op microschaal, voor iedereen vanaf 6 jaar.
Aan de ontbijttafel bij de King Sisters smeer je niet alleen een boterham, maar ook je keel. Het Zing Ontbijt is een muzikaal ochtendritueel vol hoop, speelsheid en onverwachte harmonie.
Niet alleen danst de hagelslag over tafel en fluit de ketel een liedje, ook het publiek zingt mee. Want elke stem telt, hoe die ook klinkt. Helder of schor, jong of oud, bescheiden of krachtig. We zijn met elkaar verbonden, of we nu de boter doorgeven of een klank zingen. Samen met multi-instrumentalist Wessel Schrik transformeren de zussen Joske, Annelie en Marthe Koning een simpel ontbijt tot een moment van gezamenlijkheid.
In deze performance expositie worstelen tien personen tussen de 10 en 73 jaar zich door de grootsheid van menselijke creaties. Ze zitten vast in massieve steenblokken, balanceren op een reusachtige weegschaal en dragen abstracte materie met zich mee. Hoe verhouden onze lichamen zich tot de massa die ons omringt?
In een associatieve kluwen van landschappen, lichamen en objecten neemt Lotte Boonstra je mee in een fantasievol en wrang universum. Een wereld waarin de mens als grootste beeldhouwer van het aardoppervlak verschijnt, en waarin levende en dode materie een duet met elkaar aangaan.
Hoe zou je leven eruit zien als je je seksualiteit opnieuw kon onderzoeken in de publieke ruimte? PEEKABOO is een visioen waarin de wereld een seksspeeltuin is. Een wereld waarin muziek, hypnose, drag, tekst en dans samenkomen.
Dit universum verbeeldt nieuwe manieren van contact via ‘cruising’: het zoeken van vluchtige, seksuele contacten in de buitenlucht. Maxime Dreesen benadert dit fenomeen als het verdwalen in een web van experimentele relaties en onverwachte ontmoetingen. Nieuwsgierigheid en opwinding vormen de rode draad door dit verhaal, dat kinky comedy, campy musical songs en intieme ASMR samenbrengt in een dromerig, teletubbie-achtig landschap.
Theatermaker Lotte Boonstra maakt levende sculpturen, zo zegt ze zelf. ‘Eigenlijk kijk je tijdens mijn voorstellingen naar een tentoonstelling die de hele tijd verandert.’ Performers dragen in haar werk vaak opmerkelijke kostuums, lopen het podium op en af en voeren handelingen uit zonder te spreken.
Interview met Lotte Boonstra voor PLAN Talentontwikkeling Brabant
Tekst: Mina Etemad
Beeld: PLAN-portret Lotte Boonstra, copyright PLAN-Niels Vinck
‘Ik ben een beeldhouwer en theatermaker in één’, legt Boonstra uit. ‘Als beeldhouwer maak ik beelden, als theatermaker zet ik die in de ruimte, denk na over het licht en geluid, en over hoe lang dat beeld moet blijven staan.’
Ze studeerde kostuumontwerp aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen, waar je opgeleid wordt om in opdracht te werken. Boonstra: ‘Dan moet je inspiratie halen uit de vraag die je wordt gesteld. Dat doe ik dan vanuit een rationele benadering omdat ik nou eenmaal een ontwerp af moet leveren. In mijn eigen werk merk ik dat mijn inspiratie van veel dieper komt en ik vooral mijn onderbewustzijn gebruik.’ Daarom begon ze tijdens haar studie steeds meer haar eigen werk te ontwikkelen. ‘Mijn kostuums werden steeds minder kledingstukken, maar meer grote sculpturen waar het mensenlichaam in zit. Objecten die samen met een performer een sculptuur vormen.’
Gevangen in spullen
Haar eerste voorstelling Mensen dragen dingen begon vanuit de fascinatie dat mensen altijd iets met zich meedragen als je ze ziet lopen op straat. ‘We hebben spullen bij ons die we denken nodig te hebben met het idee dat die ons de vrijheid geven om ons leven te leiden zoals we willen. Maar tegelijkertijd houden ze ons gevangen, want we passen altijd ons lichaam aan aan wat we met ons meedragen.’
In de voorstelling liepen daarom bijvoorbeeld mensen met rugzakken, of met een heel groot blok dat iemand boven het hoofd balanceerde. Veel performers droegen objecten die vergroeid waren met hun lichaam, zoals een vrouw met zakken aan haar handen die aan haar armen gehecht waren. Boonstra: ‘Ze had niet meer de tas vast, maar had als het ware gewichten aan haar arm vastzitten.’
Een ander zat op een fiets met een hele grote jerrycan op zijn rug waar een vieze vloeistof uit droop. Het publiek gaf daar eigen interpretaties aan: ‘Mensen zagen er de vervuiling van de wereld in.’ Het was niet per se Boonstra’s doel om die link te leggen, maar ze vindt het wel leuk als mensen hun eigen associaties hebben. ‘Ik wil dat mijn werk een abstracte reflectie is op het menselijk leven. De beelden gaan vaak over de zwaarte van het leven wel of niet aankunnen, het ploeteren van de mens of het ergens in vastzitten.’
Meesjouwen
Waar ze begon met wat we als individuen met ons meedragen, gaat Boonstra’s werk steeds meer over wat wij als mensheid met ons meesjouwen en produceren. Wat is onze verhouding als mens, als organisch wezen, tot het dode materiaal waarmee we ons omringen? Daarom heeft ze onderzoek gedaan naar de gigantische hoeveelheden materiaal die we produceren en kwam er bijvoorbeeld achter dat alle door de mens gemaakte massa evenveel weegt als alle levende biomassa. ‘Dus alle mensen, bomen, planten en dieren wegen evenveel als alles wat wij gemaakt hebben.’
Dat soort informatie probeert ze om te zetten in haar voorstellingen. In Man made mass zaten performers bijvoorbeeld vast in enorme blokken steen, met slechts een hoofd dat eruit stak. Of iemand takelde een soort aardschil omhoog waar allemaal verschillende tinten rood zand in lagen zoals bij een afgraving. Bij het omhoog takelen gleed het zand langzaam naar beneden, waardoor een grote stofwolk ontstond.
De mens heeft namelijk grote invloed op de aardkorst en verplaatst veel materiaal doordat we allerlei dingen bouwen. Elk individu verplaatst omgerekend zo’n dertig kilo zand per persoon per dag. Die aardschil is een poging dat te verbeelden, al is ze nog bezig met bedenken hoe ze dat precies gaat verwerken in haar aanstaande voorstelling, die op Festival Cement in première gaat.
De vraag wat ze met al haar werk precies wil communiceren vindt Boonstra moeilijk te beantwoorden. ‘Ik wil het publiek mee uitnodigen om te kijken naar de wereld, meer dan dat ik iets wil communiceren over de wereld. Poëzie vind ik heel belangrijk in het leven. En als je een gedicht leest, denk je ook niet altijd: wat wil dit gedicht precies communiceren?’ Het gaat haar vooral om de ervaring tijdens de voorstelling, ‘het gevoel dat je krijgt als je naar die levende sculpturen kijkt.’
Het nieuwe jaar brengt 3 nieuwe instromers in PLAN! Lotte Boonstra, STEL (Romy Moons en Thomas Claessens) en Heintz & Kop (Tom Heintz & Jolein Kop) kunnen de komende jaren met steun van PLAN hun werk en talent verder ontwikkelen. De komende drie jaar zullen de makers kansen krijgen om te bouwen aan hun artistieke signatuur, netwerk en organisatie. We stellen ze kort aan je voor in deze nieuwsbrief.
Foto: Seasoning – United Cowboys.
PLAN-partner Festival Cement verovert binnenkort weer de theaterzalen van ‘s-Hertogenbosch. Van 26 mei t/m 1 juni zie je het werk van maar liefst 19 jonge..
Lees verder..In de broedplaatsen kunnen makers hun eerste stappen zetten en zichtbaar maken. Tegelijkertijd is het een kennismaking tussen een maker en partner(s), op basis waarvan een lange(re) samenwerking tot stand kan komen. Er zijn broedplaatsen in Breda, Tilburg, ‘s-Hertogenbosch en Eindhoven.
In PLAN werken de volgende producenten, podia én festivals samen: Festival Cement, Theaterfestival Boulevard, DansBrabant, Het Zuidelijk Toneel, Festival Circolo, De Nieuwe Vorst, Podium Bloos, Parktheater Eindhoven, United Cowboys, Theater Artemis en de Verkadefabriek. Lees hieronder meer over de werking van elke partner of klik door naar ieders website.
