Simon Bus (Hoensbroek, 1989) toont zich op zijn twaalfde al zwaar onder de indruk van de excentrieke power moves van Kujo the Crazy Water Buffalo. Hij groeit op in Limburg en maakt tussen 2004 en 2006 deel uit van de fusion crew Limbonesië. Al snel staat hij in de Dutch B-boy Championship en doet hij talloze internationale wedstrijden en shows. In 2013 studeert hij af aan de Maastricht Academy of Fine Arts & Design (Video-Visual Communication). Ondanks dat hij studie en dansen strikt gescheiden houdt, verraadt zijn B-boy naam Statue dat hij zijn ‘gevoel voor beeld’ meeneemt naar de breakdance scene. In 2014, tijdens De Nederlandse Dansdagen, wint hij de Open Your Mind finale. Als performer is hij te zien in het werk van o.a. Suchan Kinoshita (opening Stedelijk Museum Amsterdam, 2012), Gotra/Joost Vrouenraets (C-boy, 2012 en Go Charlie, 2013) Andre ‘Drosha’ Grekhov (Boredom, 2016) en Shailesh Bahoran (Aghori 2017). De laatste jaren danst hij in het werk van Guilherme Miotto: Shango Trio (2017), Two Boys (Maas theater en dans 2017) en Even Worse (DansBrabant, 2017).
In 2018 maakt Simon zijn eerste eigen productie Watering A Flower, een duet voor Alesya Dobysh en Snezhana Ezhkova ondersteund vanuit het driejarige traject ThinX van Parktheater Eindhoven. Vlak na de start van een tweejarig FPK Nieuwe Makerstraject dat hij vormgeeft met Corpo Máquina/Guilherme Miotto presenteert hij een solo voor zichzelf in de 4×4 route van Korzo’s Cadancefestival. In de loop van datzelfde jaar maakt hij het duet Moon Grow Slow dat in december tijdens de Urban Dansdagen in Eindhoven in première gaat. In 2019 maakt hij de solo Self-portrait, man on orange floor bij Korzo. Als vervolgstap op dit werk maakt hij nu met steun van PLAN en Corpo Three Studies (for a self-portrait), op 16 november 2021 is het werk te zien bij Parktheater Eindhoven. Met verwrongen ledematen en poses tonen de dansers Liam McCall, Alesya Dobysh en Bus zelf een zelfportret met vleugen van breakdance, housedance, butoh en moderne dans.
Voor Simon is breakdance synoniem met uniciteit en originaliteit. Als B-boy ontwikkelt hij een eigen bewegingstaal van waaruit het makerschap maar een kleine stap is. Het verkennen van de extreme mogelijkheden van zijn eigen lichaam onderzoekt hij steeds vaker op andere lichamen. Uitgangspunt voor zijn werk is een mix van fascinaties voor het ongemak van het dagelijkse bestaan en de veer- en zeggingskracht van het lichaam. Het spel tussen controle hebben en controle verliezen is daarin een terugkerend element. Naast breakdance als ultieme inspiratiebron vindt hij aanknopingspunten in Butoh en in het werk van Albert Camus, Egon Schiele, Jim Jarmusch en David Lynch. Net als Shane Boers voelt Simon zich in zijn makerschap geïnspireerd door Instinctive Performance, de specifieke aanpak van bewegen waarmee Guilherme Miotto mensen stimuleert om het lichaam te openen, de persoonlijk lagen van fysieke kennis te activeren en dansers aanmoedigt om de dialoog met hun techniek aan te gaan in plaats van deze enkel uit te voeren.
In 2022 wint Simon Bus de Innovatieprijs Nederlandse Dansdagen Maastricht 2022.
‘Onder de indruk van de sereniteit én de relativering die er in Simons eerste werken schuilt, sluit PLAN zich graag aan bij de ondersteuning die Corpo Máquina voor hem heeft gegenereerd via een FPK-Nieuwe Makers regeling. Waar Simon start vanuit verhalende thema’s weet hij in zijn creatieprocessen gaandeweg een abstractie aan te brengen die rust geeft en tegelijkertijd uitnodigt tot verontrusting. Beweging zet hij in om ruimte te creëren voor associaties. Virtuositeit blijkt daarbij steeds opnieuw een bron van humor, eerder dan een kwaliteit om je voor op de schouders te laten kloppen. Simon maakt expressieve portretten van levende lichamen, jong en fris, met een onderlaag van wijsheid en wasdom. Zou leeftijdsloos hier een woord voor kunnen zijn?’
Heleen Volman, artistiek leider DansBrabant
Reacties op het werk van Simon Bus
‘In Bus’ Moon grow slow domineert een grote, breed-stralende en langzaam naar beneden klappende gasontladingslamp het podium. Het schijnsel trekt traag vanuit een hoekpunt over de grijze vloer. De twee meiden kijken er met wegdraaiende ogen recht in. Hun motoriek is fascinerend tegendraads. Soms bewegen ze verleidelijk naturel, dan weer schieten ze in hoekige afwijkingen, armen trillen of benen klappen dubbel. Bus weet telkens weer een andere twist in te brengen. Voor een start presenteert Moon grow slow beloftevol en rijk bewegingsmateriaal.’
